– بابک دریابیگی، فروشگاه‌های زنجیره‌ای رفاه، ضرورت اجتماعی یا ابزار اقتدار سیاسی گفتگو، شماره ۱۳، پاییز ۱۳۷۵، ص ۱۹٫ ↑
– علیرضا کازرونی، مقایسه نظام‌های توزیع کالا در مناطق شهری ایران، اطلاعات سیاسی ـ اقتصادی، سال دوازدهم، شماره هفتم و هشتم، فروردین و اردیبهشت ۱۳۷۷، ص ۱۵۰٫ ↑
– غلام رضا محلوجی، تبدیل اقتصاد انحصار گونه ایران به یک اقتصاد رقابتی به کمک مدیریت اطلاعات، اطلاعات سیاسی ـ اقتصادی، سال دوازدهم، شماره هفتم و هشتم، فروردین و اردیبهشت ۱۳۷۷، ص ۱۵۶٫ ↑
– محمد صادق‌الحسینی، پدیده خاتمی، ترجمه محمدرسول دریایی، تهران، خانه اندیشه جوان، ۱۳۷۸، صص-۹۰-۵۵٫ ↑
– بابک دریابیگی، نقش مراکز قدرت سیاسی؛ در تصویب قانون ممنوعیت استفاده از آنتن‌های ماهواره‌ای، گفتگو، بهار ۱۳۷۶، شماره ۱۵، صص ۱۰۰-۱۱۲٫ ↑
– رفعتی، پیشین، ص ۱۵۳٫ ↑
– کازرونی، پیشین، ص ۱۵۵٫ ↑
– محمدرضا منجذب، ارزیابی تأثیر نقدینگی بر ارزش افزوده بخش صنعت، پژوهش‌ها و سیاست‌های اقتصادی، سال هفتم، شماره ۴، زمستان ۱۳۷۸، ص ۳۹٫ ↑
– همان، ص ۱۵۸٫ ↑
– مهدی تقوی، عوامل مؤثر بر نرخ ارز بازار موازی در اقتصاد ایران ۱۳۴۵-۱۳۷۴، اطلاعات سیاسی- اقتصادی، سال دوازدهم، شماره پنجم و ششم، بهمن و اسفند ۱۳۷۶، ص ۱۳۴٫ ↑
– پرویز داودی، سیاست‌های تثبیت اقتصادی و برآورد مدل پویای تورم در ایران، پژوهش‌ها و سیاست‌های اقتصادی، سال پنجم، شماره ۱، ص۵٫ ↑
– عرب مازاریزدی، پیشین ص ۱۶۵٫ ↑
– مهری حمیدی‌زاده، اقتصاد سایه و پیامدهای اجتماعی آن، اطلاعات سیاسی ـ اقتصادی، سال نوزدهم، شماره نهم و دهم، خرداد و تیر ۱۳۸۴، ص ۱۵۳٫ ↑
– احمد سرلک، اقتصاد زیرزمینی، اطلاعات سیاسی ـ اقتصادی، سال نوزدهم، شماره نهم و دهم، خرداد و تیر ۱۳۸۴، ص ۱۵۹٫ ↑
– موثقی، پیشین، ص ۲۸۹٫ ↑
– محمدرضا فیروزجانی، بررسی عوامل مؤثر بر قاچاق در ایران، تهران، مؤسسه تحقیقاتی تدبیر اقتصاد، ۱۳۸۲، ص ۲۵٫ ↑
– بهروز بهزادی، ضرورت بازنگری فرهنگی در کیش، روزنامه ایران، چهارشنبه، ۱۲اردیبهشت۱۳۸۰، ص ۳٫ ↑
– بهنام ملکی، دایره‌المعارف تحلیلی اقتصاد سیاسی ایران، تهران، نور علم، ۱۳۸۲، ص۲۹٫ ↑
– همان، ص ۴۵٫ ↑
– مراد ثقفی، باب گفتگو، گفتگو شماره ۱۵ – بهار ۱۳۷۶، ص ۳٫ ↑
– ناصر فکوهی، در هزار توی‌های نظم جهانی، گفتارهایی در مسایل کنونی توسعه اقتصادی و سیاسی، تهران، نی، چاپ اول، ۱۳۸۴، ص ۳۴۹٫ ↑
– علی رضا قلی، جامعه‌شناسی نخبه‌کشی، چاپ هفتم، تهران، نشر نی، ۱۳۷۷، ص ۳۰٫ ↑
– برخی بدون بلیط سوار قطار اصلاحات شدند، گفتگو با غلامعلی حدادعادل رییس فراکسیون اقلیت مجلس، همشهری، سال اول، آذر ۱۳۸۴، ص ۸-۱۰٫ ↑
– سیف‌الله سیف‌الهی، نظریه‌های اقتصاد جهانی و اقتصاد ایران، اقتصاد سیاسی ایران، مجموعه مقالات و نظرها، تهران، المیزان،۱۳۷۴، ص ۴۱ . ↑
– احتشامی، پیشین، ص ۱۲۰٫ ↑
– کمال، اطهاری، بخش مسکن در ایران :بازار یا برنامه، ایران فردا، شماره ۷ خرداد و تیر ۱۳۷۲، صص ۴۲-۴۵٫ ↑
– سیدابوالحسن ریاضی، نقش دولت در برنامه‌ریزی مسکن مروری اجمالی بر وضعیت مسکن طی سال‌های ۱۳۶۴-۷۵، اطلاعات سیاسی ـ اقتصادی، سال بیستم، شماره هفتم و هشتم، فروردین و اردیبهشت ۱۳۸۱، صص ۲۳۰٫ ↑
– کمال اطهاری، عدالت رسمی و عینی در برنامه‌ریزی بخش مسکن، مجلس و پژوهش، سال سیزدهم، شماره ۵۱٫ ↑
– فرشید سیم‌بر، مسئله مسکن ابعاد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن، اطلاعات سیاسی- اقتصادی، سال بیستم، شماره هفتم و هشتم، فروردین و اردیبهشت ۱۳۸۱ ص ۲۳۵٫ ↑
– غلام‌رضا لطیف، فرایند مدیریت شهری تهران پس از جنگ تحمیلی، اطلاعات سیاسی – اقتصادی، سال بیستم، شماره اول و دوم، مهر و آبان ۱۳۸۴، ص .۱۴۶ ↑
– مظفر صرافی، اسماعیل‌زاده، راهکارهایی برای حل مسایل شهری در ایران، اطلاعات سیاسی ـ اقتصادی، سال بیستم شماره اول و دوم، مهر و آبان ۱۳۸۴، ص ۴۰٫ ↑

( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

– احد رحمانی، کارکرد ۱۵ساله بخش مسکن در برنامه‌های، اول دوم و سوم توسعه اقتصادی ۱۳۶۸-۱۳۸۲، اطلاعات سیاسی-اقتصادی، سال بیستم، شماره اول و دوم، مهر و آبان ۱۳۸۴، ص۱۸۵٫ ↑
– افشین، کرمی، بررسی وضعیت بازار مسکن در ایران، تهران، مؤسسه تحقیقاتی تدبیر اقتصاد، ۱۳۸۶، ص ۶۸٫ ↑
– کمال اطهاری سنجش در انداختن طرحی نو: بنیاد مسکن انقلاب اسلامی، گفتگو، شماره ۳۹، اسفند ۱۳۸۲، و ص ۶۲٫ ↑
– محمدمراد سلطانیان، بررسی بازار مسکن در مناطق شهری کشور، تهران، روند، سال پنجم، شماره ۱۸و۱۹، پاییز و زمستان ۱۳۷۲، ص ۶۶٫ ↑
– اطهاری، سنجشی در انداختن طرحی نو، گفتگو، ص ۵۶٫ ↑
– چرا همخوان نیست‌؟‏‎، روزنامه همشهری‎، دوشنبه۱۸ ‏‎ تیر ۱۳۷۵، شماره ۱۰۱۲، ص ۵٫ ↑
– M Hashem Pesaran, Economic Trend and Macroeconomic Politics in Iran, London, Cambridge University, July 1998, p. 35-75. ↑
– Hashim Amed, The Iranian State, London, Oxford Unversity Press, 1995, pp.11-17. ↑
– غلام‌عباس مصلی‌نژاد، آسیب‌شناسی توسعه اقتصادی در ایران، چاپ اول، تهران، قومس، ۱۳۸۴، ص ۳۲٫ ↑
– امیرمحمد حاج‌یوسفی، استقلال نسبی دولت یا جامعه مدنی، مطالعات راهبردی، شماره دوم، ۱۳۷۷٫ ↑
– ثقفی، پیشین، ص ۱۱٫ ↑
– فریبز ریس‌دانا، اقتصاد سیاسی توسعه، تهران، انتشارات قلم، ۱۳۷۷، ص ۱۱۸٫ ↑
– Vali Nasr and Ali Ghesari Domocrasy in Iran History and Qusest for Liberty, London, Oxford University, 2006 p. 106. ↑
– Manoucher Parvin and Mostafa Vaziri, Islamic Man and Society in the Islamic Repablic of Iran, Samih K Farsoun and Mehrdad Mashayekhi, Political Culture in the Islamic Republic,London, Routledge,1992, pp. 49-120. ↑
– Mehrzad Boroujerdi, Gharbzadegi, the Dominant Intellectual Discourse of Pre and Post –Revoloutianary Iran, Ibid., p. 34. ↑